Een verhaal over een man en zijn stroopwafels met een zeer verrassend einde!
Met de trein reizen tijdens de spits is een rare vorm van masochisme: niemand wil het, en net als bij
de files staat iedereen ervoor in de rij. Na wat geniepig duwen en trekken vind ik zowaar een zitplaats
en plof ik met mijn krant en een pakje stroopwafels neer op een stoel. Tegenover mij zit een man van
middelbare leeftijd, in pak, netjes, maar niet té net. Het is zo’n man aan wie oude vrouwtjes de weg
durven te vragen. Blij en gerust kijk ik naar hem en knik. Dat wordt een fijne rit. Normaal word je
omringd door puberende koptelefoons op voeten, die zo hard loeien dat het voelt alsof je op vijf
dancefeesten tegelijk bent, and not in a good way. Niets van dit alles. Dit wordt zo’n reis waarvan
Boeddha zegt: zo hoort het.
Ik pak een stroopwafel en de man begint mij ineens heel raar aan te kijken. Hij kijkt bijna boos,
verwonderd, of misschien zelfs met afschuw. Vindt hij dat ik vies eet? Ik kijk terug met een vragende
blik, hopend op een snel hernieuwde vriendschap. Sorry, stille vriend, ik zal niet meer smakken.
Maar nee, geen vrede. In plaats daarvan gaat de hand van de man naar mijn pakje stroopwafels.
Mijn mond valt open terwijl de man een stroopwafel uit het pakje haalt en begint op te eten. Normaal
gesproken ben ik iemand die dan gelijk als een baviaan boven op de dader springt, om hem
vervolgens met een ploertendoder te bewerken tot hij huilend zijn excuses maakt. Nu doe ik niets. De
situatie is zó bizar dat ik met stomheid was geslagen. Zó’n sympathieke man! Wat is er met de wereld
aan de hand?
Ik besluit om nog een stroopwafel te pakken. De man volgt en doet hetzelfde. We kijken elkaar
vragend aan en ik ben bang dat de man een schizofrene huurmoordenaar is. Mensen die zó normaal
lijken, dat zijn vaak juist de grootste idioten. Misschien hoort hij stemmen, of zoekt hij een excuus om
zijn pistool op mij leeg te kunnen schieten. Ik laat het er niet bij zitten en pak de laatste van de vijf
stroopwafels. Ik win met 3‐2. Dat zal ’m leren.
God bestaat kennelijk, want hij verlaat de trein bij de eerstvolgende halte. We kijken elkaar na en ik
besef dat ik er goed vanaf ben gekomen. Doorgedraaide psychopaat, kosten: twee stroopwafels. Ik
pak opgelucht mijn krant en zie mijn eigen pakje stroopwafels, dat nog ongeopend onder de krant
lag.
Oeps….
Bron: C o p y r i g h t 2014 Jansen, G., & Batink, T. || Tim e to ACT! Uitgeverij Thema